Uno deiCopertina del libro, versione albanese riti che appartengono all’antica religione dei Pelasgi, e che nemmeno il Cristianesimo o l’Islamismo sono riusciti a cancellare dalla mente del popolo albanese, è il giuramento sulla pietra, che esiste ancora oggi e si usa nei paesi montuosi dell’Albania con la stessa solennità dei tempi antichi.

Nei casi più gravi, quando si tratta di prendere una decisione di vitale importanza gli anziani, che sono i capo famiglia (o capo tribù), musulmani o cristiani che siano, vengono invitati dagli avversari a giurare sulla pietra prima di iniziare le discussioni per le cause che sono stati chiamati a giudicare. Questo giuramento si fa molto spesso anche ai giorni nostri, sia nell’Albania del Nord, sia nell’Albania del Sud, e si accompagna alle stesse modalità e alle stesse maledizioni per chi lo infrange che spesso sono state descritte dagli storici antichi.

Gli abitanti dell’Epiro, della Macedonia e dell’Illiria, e cioè gli abitanti che appartengono alla etnia pelasgica o albanese, usano giurare sulla pietra anche ai giorni nostri, così come altri popoli giurano su Dio, su Cristo o sul proprio onore. Cosi, quando parlano fra loro, gli abitanti dell’Albania del Nord, prendendo una pietra nelle mani, dicono: Për këtë peshë! (Per questo peso); invece gli abitanti del Sud Albania dicono: Për të rëndët e këtij guri! (Per il peso di questa pietra).

Fino ad oggi non abbiamo riscontrato questo rito nelle consuetudini religiose della Grecia (né abbiamo testimonianze che affermino il contrario). Quello descritto è un rito primitivo, che solo i discendenti dei Pelasgi hanno conservato e che hanno portato con loro nel corso delle migrazioni verso i luoghi dove si sono fermati definitivamente. I Pelasgi, che non si distinguevano per l’esercizio delle belle arti e che non avevano una educazione raffinata, adoravano la natura e i suoi fenomeni benevoli; i loro dei erano la terra, il cielo, la montagna, i campi, l’acqua, il fuoco, la roccia, il sole, la luna, le stelle ecc. Il popolo albanese, in particolare gli abitanti dei paesi montuosi, spesso giurano sulla terra e sul cielo (Për qiell e për dhe!), sul il fuoco e sull’acqua (Për këtë zjarr e për këtë ujë!), sulla montagna e sui campi (Për mal e për fushë!), sul il sole e sulla luna (Për këtë diell e për këtë hënë!), invece di giurare su Dio e sui santi. Questi riti, che ci riportano indietro nella notte dei tempi, sono rimasti uguali e intatti, anche se i secoli sono passati. Gli Albanesi non hanno trovato altre parole per immaginare gli dei. La lingua, le tradizioni, la religione, tutto è rimasto pelasgico in ogni angolo dell’Albania, senza risentire dei mutamenti della civiltà o del tempo trascorso.

Abbiamo a che fare veramente con un enigma. Come mai una lingua cosi antica, la più antica d’Europa come quella albanese, che era parlata solo da un milione di persone, ha potuto rimanere quasi intatta cosi com’era alle origini, senza avere né una sua letteratura e né il supporto di una civiltà particolarmente avanzata? La lingua di questa popolazione, come coloro che la parlano, ha superato tutte le traversie, perché l’Albanese è rimasto Pelasgo ovunque è emigrato. Questo fatto, straordinario ed inspiegabile nello stesso tempo, si è verificato non solo in Epiro, Macedonia, Illiria (e cioè in quella zona che si chiama Albania e dove la popolazione è omogenea e compatta), ma anche nelle regioni montuose dell’Attica in Grecia, nelle colonie albanesi dell’Italia, e in Dalmazia, e cioè in qualsiasi posto dove questo popolo ha soggiornato durante le sue migrazioni. Anche se ha abbracciato altre religioni, e si è integrato con altre popolazioni, il popolo albanese mantiene intatto il ricordo della sua religione primitiva e della sua lingua madre che, anche a stretto contatto con altre culture, non è cambiata per niente e non è diventata un idioma diverso.

Questo fenomeno, che gli storici greci hanno notato fin dai tempi antichi, e che appare chiaro anche oggi agli studiosi della cultura albanese, merita veramente tutta l’attenzione dei filologi e dei ricercatori, e dovrebbe diventare oggetto di studio approfondito e paziente. Da questo lavoro di indagine la storia dei popoli del Mediterraneo avrebbe solo da guadagnare. Oltre quello che abbiamo scritto finora per avvalorare la tesi dell’antichità del popolo albanese e della sua estraneità dalla cultura ellenica, ci sono altri fatti che rafforzano tale teoria. In Albania, ad esempio, vi è l’usanza largamente diffusa di prevedere gli eventi. Cosi “l’oroscopo” viene formulato mediante l’esame delle interiora o di alcune ossa degli animali, del volo degli uccelli, o interpretando l’ululato del lupo, i sogni, ecc. Queste usanze sono talmente radicate che niente e nessuno finora è riuscito a limitarne l’influsso nelle consuetudini collettive. Le cerimonie funebri, le purificazioni attraverso l’acqua, e molte altre pratiche che derivano direttamente dal culto primitivo dei Pelasgi, e che sono ancora in uso anche ai giorni nostri, provano che gli Albanesi, pur convertiti in cristiani o musulmani, hanno conservato intatte la loro religione antica e la loro lingua.

Liberamente tratto dal libro E vërteta mbi Shqipërinë dhe shqiptarët dell’autore Pashko Vasa

5 Commenti

  1. E keqja më e madhe për ne shqiptarët janë antishqiptarët që lind toka jonë. Reth thenies se Lajbnic qe Shqipja është gjuha e ilirëve të lashtë gazeta shqiptare “Albania” në Bruksel, do të shkruante se ne kemi respekt për këtë dijetar të madh por ai nuk ka ditur më shumë se 100 fjalë shqip.
    Eshte pikerisht kjo menyre skizofrenike te menduari qe i largon shqiptaret e medhenj nga vendi I tyre.Eshte pikerisht ky qendrim i uet kolektiv I tyre qe i detyron shqiptaret e medhenj te marrin nje nenshtetesi tjeter dhe nga ai emer ti japin kombeve te nenshtesise vlera madheshtore ne te gjitha drejtimet.Eshte shume e habitshme qe gjithe figurat e medha me origjine nga ky komb kane pranuar ,ose kane qene te vetedijshem dhe te deshiruar te ndronin shtesisne e tyre vetem per te pasur fuqine maksimale te mendjes se tyre.Pashko Vasa eshte nje prej tyre.Nen Tereza kerkoi dhe u be shtetase Indiane.Ajo kishte fuqi te kerkonte ,dhe asnjeri nu do ta kundershtoshte, shtetesine e atij vendi qe kishte kombesine.Por kurre nuk e beri.
    Eshte ky ngerc i perhershem i shqiptareve qe i ka lene pa drejtues,pa atdhene qe jua lane te paret e tyre te shumeditur, dhe ne ditet e e sotme pa ekonomi dhe ka detyruar nje nga te medhenjte e ketij kombi te thote:”E keqja e shqiptareve jane vete shqiptaret”.Ja, shikoni ne kete bllok sjelljen e ArberJhon,edhe pse nje i vogel shqiptar.
    Madheshtine e elites mendore te ketij kombi e ka rrezuar shumica e po atij.
    Eshte nje vertete e hidhur.Eshte e dhimbshme.Eshte nje nga rastet e ralla,per te most e thene e paperseritshme ne Histori.Nje komb qe rrezon herepashere vetveten.

    RispondiElimina
  2. Shihni ne zerin HO15 te fjalorit “A short Itza Maya Vocabulary” compiled by Erik Boot, June 1995.
    http://www.famsi.org/mayawriting/dictionary/boot/itza_based-on_hofling1991.pdf

    Zeri HO15 eshte zeri i foljes “bëj”.Ne gjuhen Itza eshte folja “bet” qe ka kuptim te dyfishte ne lidhje me gjuhen angleze “make,do”,por njesoj me gjuhen shqipe “bëj”.Ne gjuhen Shqipe kjo folje vetem ne dialektin myzeqar eshte me tingullin “e” te paster.Kjo folje ka kete levizje ne dialektet e shqipes:Tzam/bi,Tosk/bëj,Geg 1/baj,geg 2/boj.Shikoni qe zanoret levizin ndersa “b” dhe “i”-ja e zgjatur(j),nuk ndryshojne.
    Nga kjo lidhjemund te nxirni shume thjesht konkluzionin qe “bet” dhe “beta” nuk jane “shtepia” ose e pakuptimshmja e alfabetit grek “beta”,por eshte folja “bej”.
    Une bej,ti ben,ai/ajo ben,ne bejme,ju beni,ata/ato bejne.
    Forma “e bët ate …” sjell lashtesine e gjuhes ne ditet tona.
    Shkoni me tej tek zeri HO09.
    Eshte folja e kesaj gjuhe “han” qe kupton “eat” te anglishtes dhe foljen “ha” te gjuhes Shqipe.Si ne rastin e “bej” ka vetem nje ndryshim shume te parendesishem,nje “n” shtese.Folja e gjuhes shqipe e ka ate “n” veten e trete shumes:ata han(ë-e pazeshme).
    Dhe e po e mbyll me emrin “ushqim” te kesaj gjuhe/han-al.Al zakonisht ka rolin e nje mbarese foljore.

    Nuk duhet ndonje zgjuarsi e madhe qe te kuptosh qe keto nuk jane rastesira.Zemra eshte se ato shprehin dicka shume te rendesishme reth gjuhes.

    Pashko Vasa ka shume te drejte.Çka ai na jep ne shkrimet e tij eshte vetem maja e ajsbergut.Ai ka ditur shume here me teper reth gjuhes Shqipe.

    Nje i madh gjuhetar ka thene: “Une kam mesuar me shume nga gjuhet sesa nga gjuhetaret”.

    Atmir Ilias.

    RispondiElimina
  3. Uniciteti ne gjuhen Shqipe:
    il-q(k)iel-diel(l) tregon gjithashtun vendin e lindjes se ketyre koncepteve gjuhesore.kjo per arsyen e thjeshte te shikimit dhe analize grup te njesive gjuhesore.Shikohet qarte qe ato kane lidhje ndertimore.
    Njesite e vjetra te kesaj gjuhe kane qene:
    Il-stella
    el-sole
    kiel-cielo.
    Shikoni ndryshimin midis Il-El.Ndryshojne vetem me te ngjashmet kodike "i-e".Diel(l) qe thone vjen nga latinishtja,nje qendrim shume miop gjuhesor,eshte nje fjale e re e ndertuar ne baze te parimit lidhes gjuhesor.lidhen bashke dy koncepte;di(t)-el.Po keshtu e re eshte dhe koncepti helios.helios eshte bashkimi i El-i,e cila eshte forma e shquar e emrit El me mbareson foljore 0s,e cila kupton foljen "eshte".
    Po keshtu eshte ndertuar dhe "kiel",e cila kupton vendin qe ka El-in.Ki el.Ki-eshte forma e foljes "kam" ne nje menyre qe vetem gjuhe Shqipe e ka sot,aspak te studjuar nga gjuhetaret.
    Pra te tre elementet jane te lidhur ne formen Il,qe ka lidhje me madhesine e objektit;El-me afersine e te njetet objekt dhe.kiel-vendin kur qendrojne keto objekte.
    Gjuha duhet pare dhe analizuar ne kete lloj kriteri qe te shikohet etimologjia e vertete dhe nga ana tjeter menyrat se si jane ndertuar njesite gjuhesore.
    Shkrim direkt pa asnje perpunim drafti.Menyra qe pelqej me shume dhe qe i afrohet shume menyres se te shprehurit te gjuhes se folur.
    Atmir Ilias.

    RispondiElimina
  4. I nderuar zoti Atmir Ilias,
    do doja ti bashkangjitja analizes suaj ne lidhje me fjalen QIELL qe ne italisht perkthehet CIELO nje oservim timin te shkurter;
    A mund te themi se fjala CIELO ka kuptim edhe ne shqip dhe nenkupton ngjyren e CELET (meqense qielli eshte i çelet gjate dites dhe i erret gjate nates)? Une mendoj se po. Madje çuditerisht gjejme edhe emra origjinal shqiptar si psh: çelo.

    Gjithashtu nje fjale tjeter italiane: DORMIRE (fle gjume). Personalisht me duket se i korrespondon fjales shqipe DREMITJE, apo e kam gabim?.

    B.T.

    RispondiElimina
  5. Etimologji: ger. heilig = shqipen qiellor

    Gjermanisht qiellit i thone Himmel. Dhe e tere kjo perpjekje per te krijuar kete fjale ne gjermanisht eshte bere per t'u larguar nga shqipja qiell. Sepse gjermanet thonin dhe vazhdojne te thone se ata jane ariane, kur mbiemrin arian(ë) gjermanishtja barbare nuk e shpjegon dot. Italishtja dhe frengjishtja nuk jane larguar aq shume paturpesisht nga shqipja qiell, sepse sic e dime:

    shqipja qiell > it. cielo, fr, ciel
    shq. qiell, çelet < Rrenja YLL

    Gjermanishtja Himmel ka ardhur nga shqipja qiell permes mbiemrit heilig, qe don te thote 'qiellor', ku rrenja heil- = qiel(l). Ne shqip, qiellor ka marre kuptimin i shenjte sepse

    el = sun [san}, i shenjtë, santo, saint, sanctus, edhe sanskr.

    heil- = qiel(l)
    he = qi
    il = el

    Edhe te cielo, qiell dhe çer këta indogjermanë (Demiraj & Co.) duan t’u hedhin hi syve shqiptarëve. Merren me q-në dhe ç-në dhe nuk shpjegojnë përse qiellit dhe cielo shpjegojnë se ç’lidhje kanë “er” te rumanishtja çer me “el” te shqipja qiell dhe italishtja cielo. Si ditkan të dallojnë ndërrimin ç, k, q, por, nuk dallokan aty lidhëzën shqipe “që”. Përse nuk thonë asnjë fjalë për ndërrimin cielo në cer?

    Për yjet kemi astar, aster, astir, astor, astur < "është ar" ku në vend të rrënjës "yll" është zgjedhur rrënja tjetër e Kodit të Shqipes "ar". Kjo ka ndodhur dhe anasjelltas, pasi shqipes "ar", fr. "or", it. "oro", turqit i thonë "altin", angl. "gold" e kështu me rradhë. Me ndërrime të tilla të papërgjegjshme leksikografët krijuan në shekullin e 16-të leksikun e gjuhëve. Këto pseudo rregulla shpjegojnë pse shqip ne i themi qiellit qiell, it. cielo ndërsa rumunët cer (çer). Këto rregulla s'mund t'i dinin Trapa si Shaban Demiraj dhe Rami Memushi. Por, Demiraj dhe Memushi nuk janë vetëm injorantë, ata janë dhe tepër të rrezikshëm për racën shqiptare, pasi tani që i mësuan këto gjëra, ata luftojnë me shpirt ndër dhëmbë të groposin këto arritje!

    për "fle gjumë" shih dhe angl. sleep /slip/ < shq. fli

    it. dormire, lat. dortimire, fr. dortoir, gr.dorthano, slav.kish. dramati, sscr. drayami < gjymtyra të shq. "me dremit", shih dhe shumëkuptimët që ka veç në shqip: "Më vjen gjumë duke ndenjur, fle pak duke ndenjur, kotem; marr një sy gjumë; më zë një gjumë i lehtë dhe i shkurtër. Dremitën pak. Po dremit. Më zë plogështia, humbas gjallërinë, më zë gjumi, rri si i përgjumur. Bie në një qetësi të lehtë e të përkohshme, është i qetë, fle. Dremit deti (pylli). Dremitje e ëmbël (e lehtë). Në dremitje e sipër. Ra në dremitje.

    Shembujt e mësipërm nuk kanë të bëjnë aspak me ligje fonetike të brendshme të një gjuhe, me evoluimin e gjuhës në një kontekst të caktuar gjeografiko – historik. Këtu ne kemi të bëjmë thjesht me abuzime gjuhësore për qëllime thjesht ideologjike të Aristofesë për krijimin nga skrapi i turmave mesjetare kombe të reja, të cilat i zunë dhe vazhdojnë t'i zënë frymën racës punëtore dhe paqedashëse shqiptare.. Ne arrijmë të kuptojmë se eruditët kanë bërë çmos që gjuhët që krijuan në kurriz të shqipes të ishin sa më origjinale, të papërsëritshme, të pazbërthyeshme, sepse vetëm kështu ne shqiptarët do ta "hanim" vjetërsinë e tyre, do të pranonim kokëulur dhe pa u kthyer asnjë fjalë gjithçka që ata, kur ne lëngonim nën peshën e rëndë të turkut, të gjitha teoritë e tyre mbi historinë e krijimit të gjuhëve.

    RispondiElimina